Nieuwsgierig
Toen ik deze blikken trommel opende, kon ik mijn ogen niet geloven. Het bevatte meerdere ouderwetse singletjes. Het singletje dat bovenop lag, daar stond een liedje op met de titel "The Laughing Policeman" van ene C. Penrose. Nooit van gehoord. Maar het maakte me wel nieuwsgierig. En hoewel ik me had voorgenomen om zo min mogelijk spullen mee te nemen uit mijn vaders huis, nam ik toch deze trommel met singletjes mee naar huis.
Schatkamer
Nadat mijn vader was overleden hadden mijn twee zussen en ik er een hele klus aan om het huis van mijn vader op te ruimen. Onze vader was nogal een verzamelaar. Zelf vond hij het altijd heerlijk, al die spullen. Zijn huis voelde als één grote schatkamer voor hem. Telkens diepte hij ergens wel weer een interessant item op waar hij zich uren mee kon vermaken. En ook wij troffen regelmatig kleine schatten aan.
Wat zou het zijn?
En zo nam ik deze kleine schat mee naar huis. Ik zocht naar de oude koffer-platenspeler. Die ik notabene ook ooit van mijn vader had gekregen. Ergens op zolder vond ik 'em. Een bordeauxrood exemplaar van good old Philips. Terwijl ik de koffer onhandig openklapte, stelde ik me voor hoe mijn vader gniffelend neerkeek op mijn gehannes. Ik legde het singletje op de draaitafel. Door de toonarm met de naald zachtjes naar achteren te bewegen, kwam de draaitafel in beweging. Voorzichtig zette ik de naald op de rand van het singletje en wachtte af.
De schat
Hoewel de draaitafel iets te langzaam draaide, kon ik horen dat het een opgewekt liedje was. Met een klucht-achtige Engelse tekst. Terwijl ik luisterde, krulden mijn mondhoeken langzaam omhoog.
"I know a fat ol' policeman, he's always on our street
A fat old, jolly red-faced man, he really is a treat
He's too fine for a policeman, he's never known to frown
And everybody says he is the happiest man in town"
En toen kwam het. Het complete refrein werd onweerstaanbaar aanstekelijk lachend gezongen. Ik kon niet anders dan mee schateren. Het beeld van mijn vader, die schuddebuikend met mij mee lachte daarboven, versterkte mijn lachbui nog eens extra. Wat een schat had ik opgediept uit de puinhopen!
Bijzondere boodschap
Ik wist gewoon dat dit een bijzondere boodschap van mijn vader was. Hoewel zijn leven niet bepaald om te lachen is geweest. Toch citeerde hij regelmatig één van zijn lievelingsgedichten:
"Ik heb nog één druppel inkt
En ik weet hoezeer de wereld stinkt
Toch wil ik schrijven in letters van goud
Hoeveel ik van de wereld houd"
Dhiraj van Rossum
Elke morgen om 8 uur zat zij bij de vijver in het Vondelpark van Amsterdam. Hier bood zij de Lach Meditatie aan. Over een roeping gesproken. Hier maakte ik voor het eerst kennis met de kracht van de lach. Ze liet mij en de andere deelnemers na een korte uitleg 10 minuten liggend lachen. En daarna 10 minuten zittend navoelen. Het was een beetje gek. Maar wel lekker. Heel bevrijdend ook. Ik herinner me de blauwe lucht tussen de boomkruinen door. De lachgeluiden van Dhiraj en de overige deelnemers. Die elke keer weer een nieuwe lachgolf deden ontstaan bij mij. Er ontstond een eenheidsbesef met 'Het al' in mij.
En vooral herinner ik mij...
Het tintelen van geluk. De rest van die dag. ONGELOFELIJK. Alsof ik het gelukselixer van Harry Potter had gedronken en alles me zou gaan lukken die dag. Ik zal Dhiraj van Rossum voor de rest van mijn leven dankbaar blijven voor deze ervaring.
Was het toeval?
Was het toeval dat ik ruim een jaar later De Lach Wandeling van mijn vriendin cadeau kreeg? Wat een mooi woord eigenlijk. Toeval. Het valt me toe. Het is me toegevallen. Het kwam op mijn pad. Lachyoga. Dit zette iets AAN in mij. De ludieke rondleiding, waarop ik al een poos zat te broeden sinds ik in het prachtige vestingstadje Heusden woon, kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt. Een half jaar later vond de eerste Lach Wandeling Heusden plaats.
Lachbal
Dit lachballetje heeft sinds die tijd niet stil gelegen. De Lachbal bleef rollen in mijn leven. Van Groningen tot Limburg. Van Zeeland tot Drenthe. Soms met 2 personen. Soms met 8.000 personen. Zoals die ene keer in de RAI Amsterdam voor medewerkers uit heel de wereld van Booking.com
En het liedje
En het liedje van Charles Penrose? Regelmatig speel ik het bij mijn lachworkshops. En dan laat ik de deelnemers meelachen in het refrein. Terwijl ze zich op de dijen slaan van het lachen. Of hun handen op de buik leggen en schuddebuiken van het lachen. En dan denk ik weer even aan mijn vader. En de schat die hij voor mij achter liet.
Comments