Wakker zijn
Soms heb ik dat. Midden in de nacht wakker zijn. Klaarwakker. Met een klaarwakkerheid die zegt: kom d’r nou maar uit, want slapen, dat gaat er niet meer van komen. En ik vind het eigenlijk (en dit lees ik tegenwoordig als "eigen ik") niet zo erg. Ik vind het zelfs fijn tegenwoordig. Ik voel me geroepen. Geroepen tot meditatie. Een zalig uurtje. Helemaal voor mezelf. Met m’n Zelf. In de pure zuiverheid van de prille ochtend.
Eruit.. of niet?
Zo zacht mogelijk kruip ik het bed uit, om mijn lief niet te storen. Dat lukt nooit. “Wat ga je doen?” mompelt ’íe dan halfslapend. “Even zitten. Ik kon niet meer slapen.” fluister ik terug. Hij kent het inmiddels wel van mij. Maar leuk vind hij het nog altijd niet. En dat vond ik eigenlijk altijd erg. Het weerhield me. Om die innerlijke roep te volgen. Want dan zou ik hem storen. Maar ja, dat stoorde mij dan weer zo. In mijn verlangen om te mediteren. “Jij doet toch altijd wat je zelf wilt.” moppert hij wel eens. Maar dit was nou typisch zo iets wat ik heel graag wilde. Maar niet deed. Om hem niet te storen. Liefdevol. Alleen… niet trouw aan mezelf.
Het kantelpunt
Wat was nou eigenlijk het kantelpunt hierin? vraag ik me nu af. Ik betrok hem. Ik ben samen met hem een meditatie-challenge aangegaan. “Overvloed” van Deepak Chopra. Eenentwintig dagen. Twintig minuten per dag. Zo zaten we ’s ochtends samen. Weliswaar ik veel fanatieker dan hij. Ik werkte braaf alle bijbehorende opdrachten uit. Hij niet. Hij bleef na die eenentwintig dagen liggen. Ik niet.
Het “moeten” voorbij
Inmiddels is het “moeten” er af bij mij. Word ik wakker, dan ga ik zitten. Voel ik toch meer behoefte me nog eens om te draaien, dan geef ik daar aan toe. Maar stiekem ben ik altijd blij wanneer ik me geroepen voel. Want meditatie brengt voor mij helderheid. Klaarheid. Het maakt me optimaal klaar voor de dag. Ook als ik me nog eens omdraaide, kom ik doorgaans prima een dag door. Maar wanneer de dag gestart is met meditatie, kom ik de dag door in het “NU”. Dan ervaar ik nog meer de stroom des levens. De flow.
Obstakels
Deze ochtend had ik het weer. Klaarwakker. En dan ook nog op de camping in onze caravan. Ik heb aardig wat obstakels. Ik moet over mijn lief heen het bed uitklimmen. Plassen. Dit kan gelukkig in onze caravan. Scheelt toch… In het donker kleding bij elkaar rapen die warm genoeg is om comfortabel in de voortent te kunnen zitten. Een dekentje voor over mijn benen. Mijn lief heeft inmiddels wel door wat er aan de hand is. “Pak het elektrische kacheltje erbij.” fluistert hij behulpzaam. Ik pak het, en zet het aan om de ergste kou uit de voortent te verdrijven. Mijn telefoon. En wanneer ik mezelf dan geïnstalleerd heb, kijk ik naar de tijd. Het is 5:15 uur.
Nummerologie
Wanneer mijn oog op zo’n mooi getal valt, zoek ik altijd even de betekenis op. Dat kan tegenwoordig zo gemakkelijk via internet. Dus ik toets “betekenis 515” in. En ik lees:
“De spirituele betekenis van het getal 515 zegt:
Concentreer je meer op wie je op dit moment bent in plaats van op wie je was en wie je gaat zijn. Meestal denken we na over de dingen die we zeiden, het is normaal dat we onze toekomst plannen, maar het is niet normaal dat we de persoon die we op dit moment zijn volledig verwaarlozen. Als we voortdurend werken aan doelen en dingen die we in de toekomst willen bereiken, zullen we nooit de belangrijke dingen opmerken die momenteel gebeuren.”
De overgang
Wat een cadeautje om de dag mee te starten! Ineens “ben” ik “er” weer helemaal. Ik voel me al maanden in een soort overgang zitten. Niet alleen “de” overgang. Ja, want die is momenteel ook gaande in mijn lijf. Wellicht gaat dit ook naadloos gepaard met mijn gevoel van “het één is gedaan en het volgende komt er aan” in mijn leven. En zo’n overgangsfase, die geeft mij een gevoel van niksigheid. En een verlangen van mijn ego om die niksigheid zo snel mogelijk weer in een vorm te gieten. En daarmee ben ik inderdaad aan de slag gegaan. Met hoe dat nieuwe er in de toekomst uit moet gaan zien. In mijn hoofd. En hoewel ik wel wist, dat in mijn hoofd zitten het laatste is waar ik het moet zoeken, zat ik daar toch weer in “vast”. Daarmee verwaarloosde ik het “nu”.
Het NU
En kijk toch eens waar ik NU zit! In mijn voortent. Liefdevol gesteund door mijn lief wanneer het verlangen tot zitten in mij opwelt. Ik voel de cadans van mijn hart, het oerritme, in mij. Contractie-expansie-contractie-expansie. De adem. Het leven, het stroomt door me heen. Ik hoor talloze vogeltjes vreugdevol kwetteren bij het aanbreken van deze nieuwe dag. Ik zie de zonsopkomst. De camping ontwaakt. Ik verheug me op deze dag, volledig in de natuur te zijn. Mijn natuur te leven. Van moment tot moment. Met de mij meest dierbare wezens hier op aarde. Wat een weelde. And I think to myself: what a wonderful world.
Kommentare