Het lot uit de loterij

Pfjoe...

Diepgaande yogasessie met mezelf zojuist.

Wat is dat toch met geheugen? De gekste dingen blijven je bij. En die poppen op de gekste momenten weer op...

Vraag me niet waarom, ik was laatst weer even helemaal terug in de tijd waar ik 19 jaar oud ben. Ik heb die zomer samen met mijn vriendin Mabel parachute gesprongen in Royan. Via zo'n jongerenorganisatie.

De reunie

De herinnering gaat over de dag dat er een grote reünie is. Met alle deelnemers van alle reizen van dat jaar, die de jongerenorganisatie verzorgde. Met een clubje van de parachutisten hebben we ons verzameld bij de ingang van de enorme hal waar de reünie plaats gaat vinden.

Een lot

Bij binnenkomst krijgen we allemaal een briefje met een nummer erop uitgereikt. "Waar is dat voor?" vragen wij. "Het is een lot. We trekken straks een aantal nummers. Degenen met de winnende nummers mogen deelnemen aan een spelshow, waarmee je een reis naar Afrika kunt winnen. Prompt merkt een jongen uit ons groepje nuchter op:" Oh, dat zal ik dan wel worden." Ik kijk hem ongelovig aan. "JIJ? Hoezo?“ “Ach", zegt hij, en haalt onverschillig z'n schouders op. "Ik win altijd met dat soort dingen." Ik denk bij mezelf: "DAT zullen we nog wel eens zien!“

Wie heeft het winnende lot?

Binnen is het een drukte van belang. We dansen, lachen en dollen naar hartelust.

Dan breekt het moment aan, dat de spelshow begint. Eén voor één worden de winnende lotnummers door een presentator opgenoemd. En één voor één lopen de mensen met de winnende lotnummers opgetogen naar het podium. Mijn lotnummer zit er niet bij. Maar... de ZIJNE ook niet.

Toch nog kans

Dan gebeurt het. Op één van de omgeroepen nummers komt er niemand naar voren. De presentator besluit iemand uit het publiek te kiezen. Mijn hart maakt een sprongetje. "Ik maak nog een KANS!" schiet het door me heen.

Geloof het of niet

Ik doe mijn uiterste best om de aandacht van de presentator te vangen. Al op en neer springend en wild zwaaiend met mijn armen roep ik de longen uit mijn lijf. "HIER! IK! ZIE MIJ!" De vinger van de presentator komt mijn kant op... ik hou mijn adem in... en wijst dan net langs mij iemand aan. "Die jongen met die witte polo, kom maar naar voren!“ Ik kijk verbijsterd opzij. HIJ! Hij had daar gewoon met zijn armen over elkaar gestaan. Geen enkele moeite gedaan om de aandacht te trekken. En toch wees de presentator HEM aan! Met zo'n lichtverbaasde air van "Who, me?" loop hij nonchalant naar voren, wint elke spelronde en gaat aan het eind van de avond met de hoofdprijs naar huis: die prachtige, door mij felbegeerde rondreis door Afrika.

De Donald Duck naast Guus Geluk

Ik ben perplex.

Ik voel me de Donald Duck naast Guus Geluk.

Ik broed op de moraal van het verhaal. Wat komt er in jou op tot nu toe?

De wijsheid van een vriendin

Toen ik het verhaal met een vriendin deelde, gaf zij aan dat er verschillende zaken bij haar opkwamen.

Eerst en vooral: we kennen het totale plaatje niet en weten dus niet altijd of onze wensen wel het juiste zijn voor ons. EN... was hij wel zo gelukkig? Ik heb hem volgens mij daarna nooit meer gezien. For all I know is 'ie misschien wel opgegeten door een leeuw, daar in Afrika! ;-)

Verder schijnt het zo te zijn dat iemand astrologisch ook altijd het winnende lot aantrekt, zei ze. Dat dat bestaat.

Ze benoemde ook, dat sommige mensen hun krachten gebruiken of misbruiken. Dat daar zelfs cursussen voor bestaan.

Natuurlijk stipte ze ook aan dat we mogen leren vertrouwen dat op onze weg komt wat mag komen. En hoe eigenwaarde hier ook mee te maken kan hebben en het kunnen ontvangen.

Het dankbaar zijn voor wat WEL is.

En last but not least sprak ze : we winnen NU op dit moment het grote lot. Het licht.

Onze vriendschap. Dankbaarheid in het nu en voor het nu is de snelste en zuiverste weg, besloot ze.

Wat komt op in mij?

Het verhaal heb ik zelf ook nog door me heen laten gaan de afgelopen dagen. En daar kwam het volgende bij op.

Vooral dat beeld van de Els van toen, die wild op en neer springend de aandacht probeer te trekken, raakt me. Met zwaaiende armen. "Zie mij! Zie mij!" En dat ik haar wil kalmeren en laten voelen dat ze in een gevoel van overgave en vertrouwen mag ontspannen. En dat geldt eigenlijk ook nu weer. Nu de kaartverkoop voor mijn concert op 31 juli in de Kapel van Landgoed Coudewater nog niet bepaald storm loopt.

En dan denk ik weer aan mijn vriendin. Oh ja. Dankbaar zijn voor wat WEL is. Dankbaarheid in het nu en voor het nu is de snelste en zuiverste weg.

Terug naar het NU

Oké, laat ik even terugschakelen naar het NU: ik zit hier nog in mijn badjas na een heerlijk verfrissende duik in de Maas. Die praktisch naast ons huis stroomt. Ons huis, dat aan het stadshaventje van het pittoreske vestingstadje Heusden staat. Ik ben op dit moment al schrijvend wat aan het filosoferen. En dit zou ik de hele dag wel kunnen volhouden, zo heerlijk vind ik dat. En toch weet ik dat ik zo in actie moet komen, want ik mag zo dadelijk een lachworkshop verzorgen voor Bente Adriaens van GetTheLaughFlow bij een bedrijf ergens in Amersfoort. En dan is het handig om meteen ingepakt te zijn op wat daarna volgt. Want ik rijd namelijk daarna meteen door naar het Dominicanenklooster in Huissen voor een stilte- en schrijf retraite van 5 dagen met Geertje Couwenberg.

Gezegend mens

Ik word er zelf even stil van. Ik laat het even tot me doordringen. Wat. Ben. Ik. Een. Gezegend. Mens. En dat ik - ondanks alles - of feitelijk DANKZIJ alles - dat op mijn pad kwam tot dit moment ben gekomen. En ik besef te diepste:

Elk leven is een lot uit de loterij. Soms ervaren we dat, wat we ontvangen, niet als de hoofdprijs. Toch schuilt die hoofdprijs in ALLES wat op ons pad komt. Alles doet er toe. Alles is van wezenlijk belang.

De kernboodschap van mijn concert

En nu ik dit zo schrijf, besef ik: DAT is de kernboodschap van mijn concert “Van het Concert des Levens krijgt Niemand een Program”. Velen die het gezien hebben, zeiden: “Ik ben zo geraakt. Iedereen zou dit moeten zien.” Ik sta hier niet op en neer te springen. Of te zwaaien met mijn armen. Maar serieus. Het kan niet anders dan dat mijn levensverhaal zal raken en inspireren. Dus ik hoop dat je komt. Dat je jezelf dit cadeautje gunt.