Vind jij het ook zo leuk om alles, waar je vreugde in schept, te delen? Ik wel.
Wij worden allemaal ergens op de Aardse tijdlijn geboren op deze planeet. En elk van ons krijgt een unieke combinatie van talenten, gaven en schoonheid mee. Elk van ons bezit een briljante eigenheid. Dat wat alleen jij de wereld te bieden hebt.
Zingen
Eén van mijn talenten is zingen. Zingen is mijn natuur. Het heeft mij altijd geholpen uitdrukking te geven aan de vele gevoelens en emoties die gepaard gingen met de belevenissen en ervaringen die in mijn leven op Aarde passeerden.
Altijd vrolijk
Zingen doe ik te pas en te onpas. Mensen interpreteren mijn zingen vaak als “goede zin hebben”. Alsof ik iemand zou zijn die altijd vrolijk is. Voor mij is zingen echter altijd iets geweest dat me op de been hield. Ondanks alles. Ik koos bewust voor het lied. De lach. Het licht.
Glimlach
De schaduwzijde van het leven, daar moest je maar niet te lang bij stil staan, vond ik zelf. Ik wilde het liever niet verder voeden met mijn aandacht. Dacht er liever niet aan. Sprak er niet over. Ik hield het voor mezelf. Waarom zou ik een ander belasten met de zwarte episodes uit mijn leven? Sterker nog, wanneer een ander om wat voor reden dan ook in een dip zat, deed ik er alles aan om zo snel mogelijk weer een glimlach bij diegene tevoorschijn te toveren. Daar had ik zelfs mijn werk van gemaakt. Want wat heb je eraan, al die treurige gezichten? Daar word je toch niet vrolijk van?
Barstjes
Gaandeweg kwamen er toch wat barstjes in die overtuiging. We leven namelijk in een wereld die van dualiteiten aan elkaar hangt. Licht en donker in onze dagen en nachten, om maar één ding te noemen. Het één kan niet zonder het ander bestaan. Ook mijn emoties en gevoelens had ik ingedeeld in licht en donker. De lichte waren de ‘goede’, de donkere de ‘foute’. En de lichte waren voor mij de gewenste, de donkere de ongewenste. De lichte wilde ik zoveel mogelijk vergaren, het donkere zoveel mogelijk vermijden.
Fletse boel
Maar vraag een schilder maar eens om eens een schilderij met uitsluitend lichte kleuren te maken. Dan zou zo’n schilderij nogal flets zijn. Geen enkel contrast vertonen. Elke diepte missen.
Levensschilderij
Toen ik tot dat besef kwam, kon ik niet anders dan naar het volledige schilderij van mijn leven kijken. Ik ben er letterlijk voor gaan zitten. Uren en uren. In stilte. Vooral op de donkere delen richtte ik het licht van mijn aandacht. Die stukken waar ik tot dan toe innerlijk mijn hoofd voor had afgewend. Aanvankelijk is dat taaie kost. Maar op zeker moment begonnen die stukken wat meer ‘in te blenden’ in het geheel. En begon het in mijn hoofd steeds meer één geheel te vormen. En tot mijn stomme verbazing vond ik het mooi. Mooi genoeg zelfs om het te delen. Zodoende onthul ik nu het schilderij van mijn leven aan jou. Met al z’n rafeltjes, het contrast en de diepte. In de vorm van een Concert des Levens. Dat Concert waarvan niemand van ons een program kreeg.
Het is tijd
Eind 2019 ontstond dit verlangen in mij. Er welden als vanzelf veertien melodieën in me op die elk op hun eigen unieke manier met mijn leven verweven zijn. En ik verwerkte een aantal sleutelmomenten uit mijn leven in de liedteksten daarin. Deze behoefte om jou dit verhaal te vertellen ervaar ik als een drang, die te vergelijken is met barensweeën. Of poepen. Of ademen. Niet te stoppen of te onderdrukken. Het is eenvoudigweg de tijd.
Her-kennen
Ik schiep er enorm veel vreugde in om dit alles vorm te geven. En die vreugde zou ik dolgraag met je willen delen. Dus ik hoop dat je komt kijken. En als je dat doet, wens ik je veel herkenning en wellicht inspiratie. Inspiratie om je Ware Zelf te gaan her-kennen. Erkennen. Erkennen dat er IETS is, dat ons voort doet gaan. Ons in beweging zet. Die - voor de meeste van ons - onzichtbare en ontastbare onderstroom. In en om en dwars door alles heen. Die ons voortstuwt en ons doet leven. Dat wat in, om en door elk van ons stroomt. En ons onlosmakelijk verbindt. Als één.
